Op ‘Familiebezoek’ bij de gemeenschap ‘Antonius in Beweging’

Een droom bewaren….
8 maart 2015

‘Contacten leggen met andere gemeenschappen’ stond al langere tijd op het verlanglijstje van het bestuur van de SSiB. Dat leidde eerst tot het vormen van een denkgroepje: bestaande uit Jos Versantvoort, Erick Mickers, Lex Stuyven en Toos Verdonk. Die kregen na enkele gesprekken helder waar het om zou moeten gaan. Contacten op bestuursniveau zijn uiteraard belangrijk. Uitwisselingen tussen voorgangers en pastoraatsgroepen natuurlijk ook. Maar ons doel  kreeg een andere kleur: wij wilden contacten stimuleren tussen ‘de stamgasten’ van  de verschillende gemeenschappen. Zoals Jos Versantvoort het formuleerde: als je weet dat er in je familie mensen zijn die het niet makkelijk hebben, dan bel je op of ga je er eens langs met de vraag: ‘Hoe maken jullie het toch? Vertel eens wat je allemaal hebt meegemaakt!’

Toen werd de denkgroep aangevuld met een ‘doegroepje’: met Ans Mettes, Ineke Donker, Annemieke Laghuwitz en Toos Verdonk als leden. Annemieke legde de contacten met ‘Anthonius in beweging’ en op 8 maart zijn we er naar toe gegaan met positieve verwachtingen.

Na de viering  zijn we laaiend enthousiast naar huis gegaan!  

‘Hier is het vast en zeker’, dachten we, toen een rolstoelbusje voor een bescheiden wijkgebouw stopte en een passagier met alle zorg naar buiten werd geholpen. Ja, hoor. Dat klopte helemaal. Eenmaal binnen werd de herkenning alleen maar groter: rijen stoelen, tafels die nog even naar een andere plek gebracht moesten worden, een flink formaat beeldscherm, een intentieboek op een tafel bij de ingang, een beeldje, lichtjes, een koortje dat aan het inzingen was en allerlei mensen die praktisch zaken aan het regelen waren en intussen ook nog tijd vonden om aan onze neuzen te zien dat we ‘vreemden’ waren. Maar dat duurde niet lang!
Voorgangster Guusje en Piet, de vicevoorzitter van het bestuur die vandaag de verantwoordelijke beheerder van de ruimte is,  geven ons in al hun openheid en hartelijkheid meteen een thuisgevoel. De zaal loopt plezierig vol. Wel véél tinten grijs zien we ook hier. Later in het nagesprek zal blijken dat dat op de maandelijkse zondag  van de gezinsviering wel anders is.  Dan moeten er vaak (veel) stoelen bijgezet worden! ( vorige week waren  er zo’n 300 deelnemers…)
Voor de tafel van de voorganger staan wat schoonmaakproducten op de grond. Dat maakt nieuwsgierig: hebben die met het thema van de viering te maken? Nee, met een actie voor de voedselbank. In de pakketten zitten wel levensmiddelen, maar schoonmaakmiddelen ontbreken meestal terwijl die voor het moreel ook nodig zijn!
Guusje vertelt: ‘Vorige week hadden we iedereen gevraagd om één bloem mee te brengen. Daar hebben we zeven mooie boeketten van kunnen maken en die zijn gebracht bij mensen die vanwege ziekte of om een andere reden wel een steuntje verdienden. Deze week brengen mensen die willen dus spullen mee voor de voedselbank van Best en omgeving. Zo’n honderd mensen blijken daarop een beroep te doen….
In de viering valt op dat teksten en liederen wat taal betreft heel toegankelijk zijn. In een van de lezingen wordt de ‘bijbel in gewone taal’ gebruikt. In haar overweging laat Guusje zien hoe verschillend formuleringen binnen kunnen komen. Of je het hebt over de tien ‘geboden’, of over ‘richtlijnen om gelukkig te worden’ of over ‘tien beloften’, die volgens Anselm Grün wegwijzers naar de vrijheid zijn: die drie formuleringen geven werelden van verschil aan.

De intenties die in het boek staan geschreven, worden ook voorgelezen.

Delen van het Tafelgebed worden samen met de hele gemeenschap gezegd. Wij doen van harte mee. In een van de teksten staan de woorden: ‘zachtmoedig, zuiver en sterk, als mensen uit één stuk’.  Het ‘thuisgevoel’ wordt alleen maar sterker.
Er is een flink rijtje mededelingen! Ook dat kennen we terug. Een goed teken, toch? Als alles voor de eeuwen vastligt hoef je geen mededelingen te doen. Gemeenschappen die in beweging zijn hebben zo’n informatierondje wél nodig!  Interessant voor ons: er komt een ‘overstapviering’ voor basisschoolverlaters. En Guusje vraagt om volgende week allemaal een leuke kaart mee te nemen, om de eerste communicanten persoonlijk te laten weten dat ze er helemaal bij horen. Als ze toevoegt: ‘Zo palmen we ze natuurlijk ook een beetje in’, wordt er spontaan en ontspannen gelachen…
Na de viering nemen enkele leden van het dagelijks bestuur en van de (langere termijn-) groep ‘Visie en toekomst’ samen met Guusje en Richard Schreurs, ruim de tijd voor een uitermate boeiend gesprek over hun en onze ervaringen in een ruimte van de dichtbijgelegen protestantse kerk waarvan de AiB gebruik mag maken. De ruimte is door vrijwilligers van de AiB prachtig opgeknapt en wordt op woensdag ook gebruikt voor kleinere vieringen.
Toen het erg spannend werd voor hun, bracht een gesprek met de SSiB, helderheid in wat ze konden verwachten van de zijde van het bisdom…..  In superkorte tijd zorgden ze daarom voor een financiële basis .Ongelooflijk knap! ‘De parochianen van toen werden helder geïnformeerd over wat hun te wachten stond. Toen de klap viel, waren ze voorbereid. Van de achthonderd parochianen gingen er zo’n zeshonderd als betalende leden mee naar de nieuwe gemeenschap.’ De begroting is sluitend.
Het bisdom wil nog vingers in de pap houden, zelfs al lijken ze hun klerikale vingers daaraan te branden….  De diaken, Hans van de Laar, ooit door het bisdom aangesteld, heeft na een ruime bedenktijd, overtuigd de overstap naar de nieuwe gemeenschap gemaakt.
Kort geleden hadden ‘geheime diensten’ aan het bisdom doorgeseind dat hij het snode plan zou hebben opgevat om een kind te dopen in de kerk. Op dat voor het bisdom ‘misdadige’ plan kwam snel een antwoord: als hij dit werkelijk zou doen,  zou hij …. geëxcommuniceerd worden. De leden van de gemeenschap zijn in grote lijnen op de hoogte gebracht van dit bericht en Guusje las, op ons verzoek, het antwoord voor dat Hans aan het bisdom  heeft geschreven: doordacht, vol humor en relativering en zonder ook maar de minste ‘onderdanigheid’.  En  -heel belangrijk-  zonder venijn. Want dat leidt tot niets goeds, weten zij en wij. Geen energie steken in deze negatieve zaken….
Het verhaal van AiB kent grote dieptepunten. Een afscheidsviering doen in de protestantse kerk en daarna de overledene begraven op het kerkhof naast de ‘oude kerk’, doet mensen die daar tientallen jaren gekomen zijn, nóg af en toe slikken. Maar grootse momenten van bijna grenzenloze saamhorigheid en bruisende creativiteit maken veel goed. De slotviering in de oude kerk, door de drie mensen uit de pastoraatsgroep,  Richard, Guusje  en Hans, was onvergetelijk. Na de viering  deden ze hun gebedsmantels af, legden die op het altaar en liepen, -pontificaal- door het middenpad naar achteren. En zonder dat er iets afgesproken was, kwamen vrijwel alle deelnemers aan de viering achter hen aan….
De nieuwe voorzitter, een brave borst die ijlings door het bisdom was benoemd om het geloof van de parochie te redden, was verbijsterd toen hij voor zo’n dertig getrouwen zijn ongetwijfeld kerkelijk goedgekeurde verhaal mocht afsteken…

wij gingen om 13.00 uur naar huis met het heerlijke gevoel dat we echte familieleden hebben ontdekt, geworteld in dezelfde traditie, uiteraard met onderlinge verschillen, maar wel gegrepen door hetzelfde ideaal van de vreugdevolle boodschap van Christus  om in alle vrijheid te leven, te werken en te genieten en solidair te zijn met elkaar.

Die droom bewaren we,  sàmen….

Toos Verdonk
Foto’s: Annemieke Laghuwitz