Allerzielen: In de cirkel van de tijd

San Salvatorgemeenschap 31 0kt 2015
Thema Allerzielen: In de cirkel van de tijd
Muzikale ondersteuning: Koor afscheidsvieringen

Openingsgedicht: Eeuwigheid (uit RIEKE MES, In de cirkel van de tijd)

Als ergens zich de eeuwigheid
laat zien in werkelijkheid
dan is het hier
waar tijd lijkt stil te staan
een plaats waar vragen niet bestaan
waar enkel liefde te beleven is
omdat er ruimte is van heel mijn zijn

Mijn God, hoe kostbaar is in de woestijn
dit een moment van eeuwigheid
dat zich laat zien in werkelijkheid

Openingslied: De woorden die wij spraken

Welkomstwoord
In de cirkel van de tijd kan het zijn dat mensen tot elkaar spreken: vertrouwd, woordeloos, één van geest,
Dat mensen tasten aan elkaar, intiem, verstrengeld, één van lichaam,
Dat mensen leven met elkaar, veilig, warm nabij, één van ziel
In de cirkel van de tijd kan het zijn dat mensen opgaan in elkaar, opgaan in de tijd, opgaan in al wat is, één mogen zijn
Daar treed je als mens uit de tijd, daar raak je als mens aan de eeuwigheid, daar leef je als mens ten volle.

Volgens Herman Finkers zeggen ze in Twente, wanneer iemand overleden is, dat hij of zij uit de tijd gekomen is. Vandaag gedenken wij hen, met wie wij ooit eens de eeuwigheid hebben aangeraakt, die uit de tijd zijn gekomen, die nu blijvend deel zijn van die eeuwigheid.

Welkom allemaal.
Welkom om met elkaar ruimte te geven
aan het gemis van onze dierbare doden,
om met elkaar stil te zijn om namen te laten klinken
van hen die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn,
om met elkaar te bidden tot de eeuwige,
die we noemen
Vader, Zoon en heilige Geest

Gebed
Eeuwige, het is stil in ons, stil om ons heen.
Als geen ander weet Jij dat in die stilte,
een storm woedt aan gedachten,
een stroom aan gevoelens.
Mogen wij ook vandaag,
onze gedachten met je delen,
onze gevoelens laten spreken,
die ons zo bezighouden.
Wil ons horen,  spreek ons aan met je liefde,
opdat de leegte in ons ruimte kan geven
een nieuwe weg te gaan, één met hen
die wij zo moeten missen.

Lied: ik ben zo stil vandaag
Ik ben zo stil vandaag niet alleen,
ik hoor je in de stilte.

Inleiding en uitnodiging om licht te ontsteken
Uit eerbied willen we de namen noemen van de overledenen die het afgelopen jaar zijn opgetekend in het gedenkboek van de San Salvator Gemeenschap. Bij het noemen van de naam van diegene die u dierbaar is, willen wij u uitnodigen een lichtje te ontsteken.

Wij willen een lichtje ontsteken voor en gedenken:

Tonnie Hendriks­Steenbruggen, Thom van Veen, Riek Merks­Janssen
Rie Boezeman-­Koenders, Hein van Gorp, Gerard Hoogbergen
Ad Smits, Margret Kooijmans, Leo van der Burght
Toos Dorna-­Brouwer, Piet van Wandelen, Aad Debets
Joke van Elewout­-de Bont, Ton van Hoeckel, Ton Daelmans
Ton Horn­-Cornelissen, Mia van Rijswijk­van Oosten
Ria Puls-­Buijs, Toon van Keulen
Annie van Keulen­-Janssen, Jacques Mulders
Lied: koester de namen

Uitnodiging tot het ontsteken van lichtjes voor alle overledenen

In het bijzonder hebben wij genoemd, de lieve mensen die ons het afgelopen jaar in deze gemeenschap zijn ontvallen. Vandaag gedenken ook hen die al eerder van ons zijn heen gegaan. Graag willen wij u uitnodigen een lichtje te ontsteken voor hen, die een blijvende plaats innemen in uw hart.

Muziek: Life is eternal

Na de muziek en nadat alle mensen een kaarsje ontstoken hebben

We gedenken die mensen die zijn omgekomen,
in gebieden van chaos en geweld,
van honger en onderdrukking.

Een lichtje wordt ontstoken

We gedenken hen die op reis zijn gegaan,
naar een beter bestaan,
maar daar nooit zijn aangekomen.

Een lichtje wordt ontstoken

We gedenken hen die eenzaam zijn gestorven,
dichtbij huis of waar dan ook in de wereld,
niet meer gekend, niet meer genoemd,
ongezien voorbijgelopen, voor altijd vergeten.

Een lichtje wordt ontstoken

Dat ook zij zijn ontvangen in eeuwige liefde…

Kort instrumentale muziek

Lezing uit Prediker alles heeft zijn tijd
Een gedicht vrij naar “het boek Prediker”

Alles heeft zijn tijd
Alles heeft zijn uur
Alles heeft zin  op zijn eigen tijd.

Tussen geboorte en dood
is een mens geworden
vrucht van zijn zwoegen
in de gegeven tijden.

Er is een tijd om leven te schenken
en een tijd om de dood te aanvaarden.
Er is een tijd van ontvangen
en een tijd om afstand te doen.

Tijden van zaaien en tijden van oogsten
Tijden van breken en tijden van bouwen

Tijden van huilen en tijden van lachen
Tijden van rouwen en tijden van dansen

Tijden van lijden en tijden van genezen
Tijden van zwijgen en tijden van spreken

Tijden van barsten en tijden van buigen
Tijden van loslaten en tijden van omhelzen

Tijden van woede en tijden van vergeven
Tijden van zoeken en tijden van vinden

Tijden van haat en tijden van liefde
Tijden van oorlog en tijden van vrede
Tijden van losscheuren en tijden van helen.

Eeuwige voortgang van nemen en geven
Eb en vloed van het dagelijks leven
Niet te doorgronden geheim
Adem der schepping in de tijd
Adem van God in de eeuwigheid
Wat is was te voren
Wat komt is geweest
Niets gaat verloren
Wees maar gerust.
Lied: Gij levende, eerste en laatste

Overweging
Alles heeft zijn tijd, alles heeft zijn uur, alles heeft zin op zijn eigen tijd. Is dat zo, dat alles zin heeft? Zo voelt het lang niet altijd.
Laatst sprak ik een jonge vrouw, van wie de moeder onlangs is overleden, en die zei me:
“het lijkt wel alsof het leven aan mij voorbij gaat. Ik zie wat er gebeurt om me heen,
en ik neem er ook deel aan. Ik doe de boodschappen, omdat ik toch moet eten. Ik spreek af met vriendinnen, praat over van alles, en denk ondertussen, “waar gaat het over?”
Niets is meer zoals het was. Ik weet dat ik leef, maar het voelt niet zo. Alles voelt leeg.”
Het deed me denken aan een korte vakantie in Zuid-Limburg dit jaar. Ik liep daar door het Geuldal. Het riviertje de Geul stroomde aan ons voorbij en af en toe zag ik een bordje staan met het woord BRON er op, met daaronder een pijl.
Gaandeweg kreeg ik in de gaten dat de Geul niet op één plaats ontspringt, maar door vele bronnen gevoed wordt. Ik besloot om naar zo’n bron te lopen. Af en toe kwam ik een pijl tegen, die me gerust stelde dat ik op het goede pad was. Totdat ik bij een bordje kwam, met het woord BRON erop. Gelukkig stond er dat bordje bij, want wat ik zag was zo onbeduidend, dat ik er anders echt aan voorbij gelopen was. Wat ik zag was dat er tussen het gras onophoudelijk water opkwam, dat zich als een heel klein stroompje een weg baande, om zo in contact te komen met de Geul, de grote stroom die wel voor iedereen zichtbaar was.
Achteloos zou ik aan de bron voorbij zijn gelopen, als ik er niet op gewezen was. Zou dat ook zo gaan met de bron die in ons stroomt?
Wellicht gaat het in een proces van gemis en intens verdriet, niet zozeer om deel te nemen aan de grote stroom, maar veeleer om je eigen bron weer te voelen stromen. Deelnemen aan de stroom van het leven, betekent nog niet dat je voelt dat je eigen bron daarmee in contact is. Een bron die leeg lijkt te zijn, onvindbaar haast, klein en weggestopt.
Durf je de bron in jou weer te ontdekken, te voelen dat het stroomt, nog steeds, op onverwachte momenten, op onvermoede plaatsen?
Soms gaat dat ontdekken van die bron van zelf, stoot je er onverwacht tegenaan, schrik je er zelfs van. Even was het er zomaar, dat je intens genoot, van een vogel, een lied, een kind.
Soms moet je zelf op weg gaan, zoeken en voelen waar je raakt aan je bron, waar je als kind al warm voor liep.
Soms kunnen anderen je wijzen, op de momenten in je leven, waar je er voluit voor ging, waar je straalde of vlamde. Momenten als richtingwijzers voor je bron.
Rouwen is naast de kunst van het loslaten, ook de kunst van het toelaten, dat de bron in jou stromen wil.
In contact komen met jouw bron, betekent dat je daarmee in contact komt met de grote stroom van het leven. Je neemt dan niet alleen deel aan het leven, maar je voelt dat je met jouw bron bijdraagt aan het leven. Immers, het leven wil niet aan jou voorbij gaan, het leven wil stromen in jou, door jou.

Om met de woorden van Prediker te spreken:
De bron die er nu nog is, was er ook tevoren. Wat tevoorschijn komt, is geweest. Jouw bron is niet verloren, wees maar gerust.
Geloofslied: Gij, Gij peilt mijn hart

De gedachtenisboeken worden op de herinneringstafel geplaatst.
De gaven van brood en wijn worden op de tafel geplaatst

Collecte en instrumentaal intermezzo

Voorbeden
Eeuwige, Bron van leven,
onuitputtelijk wil jij stromen,
opdat mensen weer opstaan,
vol hoop en levenszin.
Daarom bidden wij tot Jou

Om blijdschap en licht in de ogen van mensen
Om troost voor verdriet overal
om mensen dichtbij voor mensen alleen.

  Heer ontferm U

Om aandacht als iemand schreeuwt: zie mij!
Om structurele hulp en ondersteuning voor wie armoe lijdt,
Om vriendschap en zorg voor wie ziek zijn en bang.

 Heer ontferm U

Om ooit eens genezing van rouw en verdriet,
Om zalf voor de wonden die blijven
Om hoop die gelooft in het goede van morgen

 Heer ontferm U

Zo bidden wij tot jou, in vertrouwen
dat Jij met ons meetrekt,
dat Jij je laat zien,
op onvermoede momenten,
op onverwachte plaatsen,
in alledaagse dingen.

Jij neemt ons mee,
met de klanken van muziek,
met het lachen van een kind,
met het ruisen van de wind.

Jij klinkt door
in een vriendelijk woord,
in de stem van ons hart,
in het roepen van de medemens.

Jij wordt herkend in
de gebrokenheid van het leven,
in het delen van het brood,
in het drinken uit de beker.

Jij bent zichtbaar in Jezus,
die door de dood heen
leeft in mensen
en ons telkens opnieuw vraagt,
te doen wat Hij heeft gedaan:

“Deel wat gedeeld moet worden
heel wat geheeld moet worden,
geef wat gegeven moet worden
opdat Gods´ liefde
zichtbaar wordt
tot geluk van alles
en iedereen”.

Zo gedenken wij Hem en al onze lieve doden,
niet door de leegte aan de tafel,
maar door de volheid van hun bestaan.
Zo willen wij leven en bidden in zijn geest,
met woorden die Hij ons gegeven heeft
Onze Vader

Vredeswens
Vredeslied: Mon ame se repose

Uitnodiging aan de tafel
Het delen van verstild verdriet
vertelt hoe diep de pijn kan zijn
vertelt dat enkel liefde
water maakt tot wijn.

Het helen van geslagen wonden
spreekt dat onmacht kan verdwijnen
spreekt dat enkel liefde
kwetsbaarheid maakt tot kracht

Het geven van gebroken leven
zegt hoe sterk de mens kan zijn,
zegt dat enkel liefde
mensen maakt tot gemeenschap

Wil mij zo gedenken, zegt Jezus,
door samen aan tafel te gaan,
om te delen, te helen en te geven.
Weet je welkom
en ontvangt, brood van leven, wijn van liefde

Iedereen wordt van harte uitgenodigd del te nemen aan de tafel van brood en wijn
Communielied: Op mijn levenslange reizen

Stilte of gebed

Slotgedachten: Thuiskomst
Thuiskomst als de avond valt
en in de cirkel van de tijd
de thuiskomst wacht
is dat stilaan de doorgang
naar de toekomst
een nieuw begin van leven
dient zich aan in openheid verwachting

Dankwoord
Graag wil ik iedereen bedanken die meegeholpen heeft aan deze viering.
En natuurlijk wil ik u allen bedanken dat u hier met zovelen kon zijn. Wilt u de viering nog eens nalezen, dan liggen bij de uitgang de teksten voor u klaar.

Zegenwens
Mogen we op weg gaan naar de bron,
die in ons wil stromen,
om tot zegen te zijn,
voor onszelf en voor elkaar,
die bron die liefde is,  in Godsnaam:
de Vader, de Zoon en heilige Geest. Amen.

Slotlied: blijf geborgen in je naam

Uitreiken van gedachteniskaartjes