Alles staat stil, alles gaat door

Geloofsgemeenschap San Salvator 3 november 2012
Thema: Alles staat stil, alles gaat door

Viering van Allerzielen

Voorgangers: Aukje, Corrie, Karel en Erick
Muzikale ondersteuning:
De Cantorij en het Rouw- en trouwkoor

Openingslied: hoe is uw naam, waar zijt gij te vinden

Een gedicht van een lotgenoot: Als de golven van de zee
Soms overvalt mij dat ‘waarom’.
Het valt als een strik om mij heen.
Ik kom er niet uit.
Het ‘waarom’ verstikt me haast, sluit me af,
trekt me naar beneden, maakt me razend.
Niemand die het ‘waarom’ kan geven.
Geen mens… geen God.
Elk ‘daarom’ sluit me verder af.

In mijn ‘waarom’ ben ik alleen.
Langzaam aan drijft de bui over.
Het ‘waarom’ verliest zijn greep over mij.
Een ‘daarom’ is er niet gekomen, maar wel

‘hoe nu verder?’
‘wie ben ik nu?’
‘hoe ga ik nu door?’

Mijn ‘waarom’ verandert in een ‘waartoe’.
Stap voor stap vind ik mijn weg verder
met mijn verlies en met mijn kansen.
Niet berusting is mijn antwoord,
maar aanvaarding: een nieuwe weg aanvaarden
en zo mijn nieuwe bestemming vinden.

Welkomstwoord
Welkom aan u allen,
ieder met uw eigen vragen,
ieder met uw verdriet of dankbaarheid,
ieder met uw leegte of volheid van emoties en gedachten.

Een moment van bezinning met lotgenoten,
bij diegenen die ons dit jaar zijn ontvallen,
bij al die mensen die we blijvend met ons meedragen.

Geen antwoord op de vraag: waarom?,
geen advies, hoe goed bedoeld dan ook,
maar even stil staan, om hierna weer door te gaan,
op uw eigen levensweg, zoekend naar uzelf,
in verbondenheid met elkaar,
en met de Enige, die we noemen,
de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen

Gebed
Jij Enige, hoe moeilijk is het om te bidden,
te spreken tot jou,
in tijden wanneer we ons zo verlaten weten,
op momenten waar elke zin van het leven ons ontgaat.
Wil ons nabij zijn,
wanneer het gemis van onze geliefden ons overspoelt,
wanneer angst of gevoel van schuld ons verlamt,
wanneer boosheid of droefheid ons verwart.

Maak dat wij jouw liefde kunnen ervaren,
in de kleine dingen van het leven,
een lach, een hand, een bloem of een vogel.
Help de liefde in onszelf te vinden,
om mild te zijn naar onszelf
en alle anderen die ons lief zijn,
om hoop en vertrouwen voor ieder van ons.

Acclamatie: Als alles duister is

Twee zielen, één gedachte
Als ouder heb ik jou een naam gegeven,
als herkenning van wie je bent.
Als vriend noem ik jou bij naam, omdat ik jou graag ken.
Als partner roep ik jouw naam, zodat jij je gekend weet.
Als kind blijf ik spreken van jouw naam,
want zo heb ik jou gekend.

Jouw naam noemen wij, met eerbied voor wie je was,
vol van betekenis, voor ieder op een eigen manier.
Door het noemen van jouw naam,
voelen we ons met jou verbonden,
zo worden twee zielen één gedachte.

Jouw naam, geschreven in ons hart,
voor immer bewaard in Gods’ hand.
Dat het eeuwige licht waarin jij verblijft,
ons tot licht mag zijn.

Wij noemen de namen en ontsteken licht
Wij willen gedenken:

 Lily Panajutopulos-Samidjono
Marina van Heertum
Jan Voormans
Annie van der Vorst-van Esch
Nico van Steen
Laura van Duijl-Volders
Jacques van der Wee
Tuus Smits van Waesberghe- van Mierlo
Corrie Papavoine-Clerkx
Tiny Vorstenbosch-Paymans
Martin Hermans
Toon Pijnenburg

Lied: Blijf geborgen in je naam

Harrie Dingen
Dina Wasilewski-van Lith
Ine Klabbers-Lemmers
Bep Elissen-Broekman
Piet Jacobs
Paul van Doorn
Kees Tetteroo
Werenfried van Venrooij
Kok de Bekker-Dupont
Joop Claessens
Jos Veenker

Ontsteken van lichtjes voor alle overledenen
Nog eenmaal hebben gehoord,
de namen van hen die ons het afgelopen jaar
in deze gemeenschap zijn ontvallen.
Vandaag gedenken wij alle zielen,
ook hen die al eerder van ons zijn heen gegaan.
Graag willen wij u uitnodigen een lichtje te ontsteken voor die mensen,
die een bijzondere plaats innemen in uw hart.

Als laatste zullen wij een lichtje ontsteken,
voor allen die een eenzame dood zijn gestorven,
dichtbij huis of waar dan ook in de wereld,
niet meer gekend, niet meer genoemd,
ongezien voorbijgelopen, voor altijd vergeten.
Dat ook zij zijn ontvangen in eeuwige liefde.

Muzikale ondersteuning: Spiegel im Spiegel

Een gedicht van een lotgenoot: Verwerken is werken
Verwerken isje verdriet vorm geven
zodat je het in je handen kunt pakken
en bekijken, ronddraaien, zodat ieder facet
wordt belicht door het heden.

Verwerken is wennen aan de leegte zonder dat kijken op de klok
zonder dat luisteren naar die sleutel in het slot
naar die voetstap op de gang afrekenen
met de vlinders in je buik.

Verwerken is je herinneringen een plaats geven
in je huis, in je hart, in je leven
in het leven van je kinderen.

Verwerken is met de tranen in je ogen
kunnen omzien zonder spijt.

Lied: Kom in mij

Overweging
Alles staat stil, alles gaat door.
Alles in je verzet zich om nog een stap te zetten,
alles in je schreeuwt om door te gaan.
Je hoofd is vol van verdriet en gedachten,
je hart is leeg van gemis en verlies.
Niet altijd, soms maar even of vaak heel lang.
Voor ieder verschillend, maar wellicht herkenbaar.

Je verliest niet alleen jouw geliefde, je lieve vader of moeder, je eigen kind of je goede vriend of vriendin, je verliest ook een deel van jezelf.
Alle herinneringen brengen je mooie of soms irritante momenten, zij maakten deel uit van je leven. Die ander was de spiegel, waarin jij je herkend en erkend wist, je gezien en gehoord voelde, of misschien juist niet.
Je spiegel is stuk, en daarmee ook je spiegelbeeld.
Er is leegte, pijnlijk en gevoelloos tegelijkertijd. Het is een leegte die je draagt, die je wilt ontlopen, van je af wil schudden, maar waar je niet los van komt.
Kon je die leegte maar vullen, met afleiding en vertier, met hard werken of een lieve ander, met drank, drugs of seks. Was het maar zo.
Het is de leegte die je aandacht vraagt, niet om je daarin te verliezen, maar om liefdevol aan te raken, toe te laten, te voelen en te laten. Zoals je een wond aanraakt, verzorgt, verbindt en laat genezen.
Het is de leegte die je dicht bij die ander brengt. Het is de leegte die je leert de ander anders vast te houden. Niet als een bron van pijn, schuld of boosheid,
maar als een bron van dankbaarheid en kracht, die je verder helpt, als een spiegel die jezelf weer laat zien.

Als alles doorgaat, sta dan even stil bij die leegte, zonder verzet maar met mildheid, met overgave aan je gevoel, zodat alles even stil staat, om door te kunnen gaan, te kunnen leven, te herleven, opdat het licht jouw aanstoot, jouw doet kijken met nieuwe ogen, vol vertrouwen en levensvreugde.
Moge dat zo zijn, dat wens ik u en jou, namens alle leden van de werkgroep afscheidsviering, van harte toe.
Geloofslied: Licht dat ons aanstoot in de morgen

Instrumentaal intermezzo

Voorbeden:
Nu wij ons zo verbonden weten met alle zielen die ons zo lief waren,
vertrouwend dat zij zijn opgenomen in Jouw liefde,
spreekt ons hart van medeleven voor hen die achterblijven.
Daarom bidden wij,

om mensen die stil kunnen zijn.
die de leegte niet vullen met holle woorden,
maar van harte betrokken zijn,
die de moed hebben om te blijven.

Acclamatie: Heer ontferm U

om mensen die het verdriet
van een ander niet kleineren,
die kunnen luisteren met een eindeloos geduld,
die met een half woord verstaan
en de ander zichzelf laat zijn.

Heer ontferm U

om mensen die aandacht hebben
voor het leed van mensen
door honger, onderdrukking en oorlog,
die opkomen voor vrijheid en rechtvaardigheid,
waar ook ter wereld.

Heer ontferm U

Tafelgebed:
Om mensen willen wij Jou danken,
die met ons meegaan, om te lachen en stil te zijn,
die ons ontvangen en liefde geven.
om mensen willen wij Jou danken God,
die met ons aan tafel zaten,
met ons brood deelden,  lief en leed,
vreugde en bezorgdheid,

Zoals eens die mens Jezus, die voor de avond van zijn dood
brood nam in zijn handen, zijn dank uitsprak,
het brak voor zijn vrienden, en zei:
telkens als je eet van dit brood, denk dan aan mij,
met warmte en genegenheid, opdat Ik leef in jou.

Zo nam Hij ook de beker, gaf die door aan zijn vrienden,
met de woorden, drink hieruit, tot vreugde van Mij,
blijft dat doen om mij te gedenken.
Zo gedenken wij hem en al onze lieve doden,
niet door de leegte aan de tafel,
maar door de volheid van hun bestaan.
Zo willen wij leven en bidden in zijn geest,
met woorden die Hij ons gegeven heeft
Onze Vader

Vredeswens
Vredeslied: maak mij tot een bedding van uw vrede

Communielied: eet en drinkt

Slotgedachte:
Een gedicht van een lotgenote: Eens wordt het gras weer groen

Tussen de draden van de onbeschrijflijke pijn
heeft zich verweven langzaam
onopgemerkt haast in ’t begin
de vreugde om wat is en wat is geweest
het doet mij voelen ‘t leven heeft weer zin.

Ik ben niet bang meer voor de dood
niet bang te hechten aan het leven
aan alles wat mij is gegeven
ik weet dat zij eens weer zal komen
met alle pijn en het gemis
maar nooit zal kunnen nemen
de herinnering aan elk moment
dat mij nu dierbaar is.

Zegenwens
Mag het u goed gaan, mag er vrede zijn voor en in u,
mag er iemand u nabij zijn, een lieve mens,
een vriend of vriendin, waarin u herkennen mag
de Ene die Liefde is, die wij noemen:
de Vader, de Zoon en Heilige Geest. Amen

Slotlied: in t laatste van de dagen

Uitreiken van gedachteniskaartjes