Ontgroeien doet bloeien?

SAN SALVATORGEMEENSCHAP 22 augustus 2020
Ontgroeien doet bloeien?  |  Voorganger: Franneke Hoeks  
Zondag :  Melodiek o.l.v. Marcel van der Maeden |Piano: Coby Wagemans | Dwarsfluit Maria Werner

OPENINGSLIED De vreugde voert ons naar dit huis

WELKOM Hier zijn we dan, op gepaste afstand, maar we zijn er. Wat bijzonder om hier te staan aan jullie hier te mogen begroeten.  Dat doe ik namens het bestuur van de gemeenschap, namens Toon van Mierlo en Maria Claessens die met mij voorgaan.
Weet u het nog: begin maart zaten we in Cello, met een vaag gevoel dat er iets rondwaarde. We gaven geen handen en deelden geen brood en wijn. Wie had kunnen denken dat alles stil zou komen liggen. Ik had in eerste instantie nog het gevoel ‘misschien kunnen we wel Pasen vieren met elkaar.’ De goede week, Pasen, Pinsteren, Hemelvaart en de zomerweken gingen voorbij zonder fysieke vieringen. Het was heftig en indringend.  Verpleeg- en verzorgingshuizen gingen op sloot en geliefden en naasten konden elkaar niet ontmoeten. Kinderen kregen thuis onderwijs. We werkten op grote schaal thuis. We bleven binnen.  Bedrijven raakten in de knel, banen die wegvielen… Een bizarre tijd.
Ik zag ook veel moois. We gingen meer dan ooit dan voorheen bellen, mailen en appen met elkaar en ontdekten dat we ook via deze kanalen verbinding konden maken.  We maakten filmpjes over de lezingen en deelden zo inspiratie met elkaar.
Toen ik, voor mijn vakantie, met een paar voorgangers nadacht over deze eerste fysieke viering, deed ik dat vanuit een heel optimistisch gevoel. Fijn dat we weer kunnen vieren met elkaar. We kunnen onze vieringen en andere activiteiten weer gaan opbouwen. De titel ontgroeien doet bloeien ontstond. Een paar weken later is mijn optimisme wat getemperd. Het virus steekt de kop weer op. Mensen vinden het lastig om zich aan de regels te houden, anderen zijn huiverig en zien op tegen groepen mensen en dan zit de spreekwoordelijke R nog niet in de maand. Ik heb deze week een vraagteken achter Ontgroeien doet bloeien gezet. Dan klinkt die titel als hoop en minder als een zekerheid.
Ik heb de paaskaars meegenomen. Die lag nog in haar verpakking op Ordune.  Pasen was anders dit jaar. We vierden opstanding via het onze beeldschermen. Bij die online vieringen brandde in onze huizen vaak een kaarsje. Een aantal van jullie hebben een kaarsje uit je eigen huis meegenomen. Die branden hier nu in onze ruimte. Dat niet te doven licht trekt met ons als gemeenschap mee. Nu we hier bij elkaar zijn willen we deze nieuwe kaars zegenen. Een kaars met boom, met water met vuur. Een kaars die symbool staat voor bevrijding, opstanding en leven. Deze kaars is een teken dat God, dwars door alle donkere, dode momenten van het leven, met ons op weg blijft gaan. We ontsteken deze kaars vanuit de kleine kaarsen die afgelopen maanden brandden als we op afstand vierden. Al die lichtjes bij elkaar zijn niet te doven.
Laten we bij het licht van deze kaars samen bidden

GEBED (allen)
God van licht en liefde
u doet hoop in ons herleven.
Door Jezus, uw zoon,
Zien we de diepte en kracht van uw liefde.
Laat ons mensen zijn die uw verhaal leven
opdat ook wij dragers van licht en liefde zijn.
Amen.

Acclamatie: Zuivere vlam

1E LEZING – Toon Tellegen
Op een donkere dag aan het eind van het jaar waren alle dieren bijeen op de open plaats in het midden van het bos. Er blies een gure wind tussen de kale bomen door, en de meeste dieren hoestten of niesten of rilden luidkeels van de kou. Dit is nou barre koude,’ zei de kikker die trots was dat hij dat wist. ‘Ja,’ zei de vlieg die naast hem stond te klappertanden. ‘Laten we ons allemaal verstoppen,’ zei de krekel. ‘Maar wie moet ons dan zoeken?’ vroeg de mus. ‘Niemand,’ zei de krekel. ‘Maar we kunnen de wind vragen om naar ons te fluiten als het lente wordt. Misschien kan hij de eerste bladeren wel laten zeggen: “Kom maar tevoorschijn” en dan komen we allemaal tevoorschijn. ’Goed!’ huilde de wind.
De dieren keken elkaar treurig aan. Iedereen gaf iedereen een hand en ging zich toen verstoppende snoek verborg zich onder het blad van de waterlelie en de roerdomp ging achter een grijs paaltje staan. De slak trok zich terug in het donkerste hoekje van zijn huis en de kraai verdween in zijn veren. De gloeiworm verborg zich in het duister, de beer had nog een oude honington waarin niemand hem zou kunnen vinden, met hier en daar nog wat honing op de bodem, en de eekhoorn ging in zijn kast zitten tussen twee flessen met beukennotensiroop. Niemand wist waar iemand anders was. En iedereen wachtte op de lente.
Toch kon de eekhoorn het niet laten een heel klein briefje aan de mier te sturen. Tot zijn onuitsprekelijke genoegen kreeg hij op de allerlaatste dag van het jaar een briefje terug. Een felle sneeuwstorm blies het envelopje onder zijn voordeur door, liet het door zijn kamer dwarrelen en schoof het door een kier de kast in.
‘Hallo eekhoorn!’ schreef de mier en de eekhoorn prikte het briefje op de binnenkant van zijn kast en keek ernaar zolang het winter was en iedereen zich verborgen hield. ‘Hallo mier,’ zei hij zo nu en dan tegen het briefje. Zo ging de tijd sneller en minder saai.

Tussendoor
Iedereen verscholen in eigen huis. We hielden afstand uit liefde voor de ander. Even, leek de warme zomerwind te vertellen dat er, voorzichtig meer ruimte voor minder afstand kwam. We zijn er niet, bij lange na nog niet. De wind draait
keer op keer uit andere hoeken en mensen blijven zoeken,
God zij dank, naar elkaar en naar wat hen draagt.

Lied – psalm 23 Zijt Gij mij God een herder

2E LEZING  Handelingen 2, 43 -47
De vele tekenen en wonderen die de apostelen verrichtten, vervulden iedereen met ontzag. Allen die het geloof hadden aanvaard, bleven bijeen en hadden alles gemeenschappelijk.
Ze verkochten al hun bezittingen en verdeelden de opbrengst onder degenen die iets nodig hadden. Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel, braken het brood bij elkaar thuis en gebruikten hun maaltijden in een geest van eenvoud en vol vreugde. Ze loofden God en stonden in de gunst bij het hele volk. De Eeuwige breidde hun aantal dagelijks uit met mensen die gered wilden worden.

Acclamatie Gij hebt ons in de moederschoot gekend.

OVERWEGING
Ik weet niet hoe het jullie is vergaan, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik in een achtbaan zit. Soms angstvallige afdalingen dan een moeizaam klim naar boven om vervolgens met een kronkel in mijn maag weer een rit naar beneden maken. De pieken en de dalen zijn wel wat afgevlakt.
Tijdens mijn vakantie werd duidelijk dat het virus toch weer de kop op stak. Ik las de berichten over hoe lastig mensen het vinden om zich aan de regels te houden. Hoe buurten en wijken soms letterlijk ontploften. Hoe mensen twijfelen aan de regels die de overheid aan ons opgelegd, want alles is een complot. Ik heb me verbaasd over de miljarden die de regering uittrekt om grote bedrijven te helpen, terwijl structurele loonsverhoging voor essentiële beroepen geen haalbare kaart lijkt. We leven in een vreemde en veranderlijke wereld. Wat een virus al niet te weeg kan brengen.
De samenleving kwam stil te liggen, kinderen kregen thuis les, mensen werkten thuis… een beetje zoals de dieren van Toon Tellegen de barre koude het hoofd bieden.
Voor ons als gemeenschap veranderde er ook het nodige. We mochten niet meer in grote groepen bij elkaar komen en moesten zoeken naar andere manieren om geloof en inspiratie te delen. Wie had ooit kunnen denken dat San Salvator een eigen YouTube kanaal zou beginnen! In een tijd van crisis blijken er opeens hele andere dingen mogelijk dan voorheen.
De afgelopen maanden waar voor velen – ik merk dat bij mezelf ook- een tijd om na te denken. Doordat het automatische van het leven van alledag ruw werd verstoord ontstonden er ook andere prioriteiten in het leven. Er werd flink geklust in huizen en tuinen, mensen gingen uitgebreider koken, er werden meer spelletjes gedaan dan ooit en we ontdekten de schoonheid van ons eigen kikkerlandje. Het leven werd weer klein en overzichtelijk. Dat kleine leven had ook zijn beperkingen. Want wat misten we geliefden en vrienden. Wat misten we aanraking en nabijheid.
Ik merkte dat het maken van de filmpjes mij hielp in deze onzekere tijden. Het lezen van Bijbelverhalen was meer dan ooit voor mij een lifeline. Omdat we als samenleving zo aan het worstelen waren met corona, waren die oude verhalen opeens actueler dan ooit. In die oude verhalen klinkt ook de worsteling van mensen door die tot de bodem gaan en zoeken naar goed leven. In het maken van de filmpjes en die reacties daarop voelde ik dat er iets bijzonders gebeurde. De aanwezigheid van dat wat ik God noem? Ik voelde dat in het feit het dat we volhouden, dat we steun waren voor elkaar, in het feit het er toch altijd weer een lichtje opflakkert ergens. En dat we daarop mogen vertrouwen. Ik weet niet precies wie of wat God is. Maar ik geloof heilig in haar, hem, het. Geloven is niet-zeker-weten, maar aarzelend, stuntelend en twijfelend keer op keer zeggen … en toch is er iets wat ons draagt.
We lazen vandaag een stukje uit het boek Handelingen over hoe het er in de eerste Christengemeenten aan toeging. Ik heb dat stukje voor deze viering uitgekozen als bezinning op waar het in een geloofsgemeenschap echt over zou moeten gaan. De apostelen, volgelingen van Jezus doen bijzondere dingen. We weten mensen te raken door hun levenswijze en door het feit dat ze in de Geest van Jezus mensen tot leven wekken. Wonderen. Kunnen wij dat ook? Misschien wel. Ik zag in de vele initiatieven in straten en buurten. Er was meer aandacht en zorg voor elkaar. Dat gebeurde natuurlijk lang niet allemaal vanuit een gelovig perspectief en dat is prima. Maar wat zou het mooi zijn als we dat vol houden met elkaar en dat we blijven benadrukken dat dit omzien naar elkaar iedere keer een wonder is wat mensen leven geeft.
In dit fragment uit Handelingen haal ik ook het woord trouw. Deze mensen van de eerste christengemeente blijven bij elkaar komen. Dat doen wij als gemeenschap op onze manier ook.
Men deelde met elkaar. Dat delen gebeurde niet alleen in eigen kring, maar stond ten dienste van iedereen die hulp of ondersteuning nodig had. Dat gebeurde in het eerste dagen van de Coronacrisis. Het economische model van meer, meer, meer werd even stopgezet. Gezondheid en zorg voor wat kwetsbaar was ging even voor. Dat kan dus wel! Ontgroeien doet bloeien.
De eerste christenen ontmoeten elkaar in de tempel. Wij zijn vandaag hier samen. Blij dat we in deze kerk, die niet onze vaste plek is, bij elkaar kunnen komen om te vieren, te bidden en te delen. Gezamenlijke maaltijden waarin brood en wijn gedeeld worden in een geest van eenvoud en vol vreugde. Ik lees hier over mensen die bereid zijn er voor elkaar te zijn. Ik hoop dat wij als San Salvator ook in eenvoud en vreugde blijven vieren. Op wat voor manier dan ook. Online, fysiek, lerend, zoeken en zorgend. En dat we in die zorg voor elkaar over onze eigen grenzen heen durven denken en doen. Dan worden we, ook -of misschien zelf juist- in tijden van Corona, mensen zoals God ons graag ziet: nieuw, open, vol licht en liefde.

GELOOFSLIEDVan grond en vuur zult Gij ons maken

KLAARZETTEN VAN BROOD EN WIJN | COLLECTE | MUZIEK

VOORBEDE
God van licht en liefde we bidden voor de wereld waarin dit virus rondwaard. Dat wereldleiders, wetenschappers en politici zich laten leiden door welzijn van al wat leeft en dat zo jouw visioen waarin wat klein en kwetsbaar is gekoesterd wordt.
Acclamatie Kom jij, beloofde, doop ons met het vuur
God van recht en vrede we vragen om rust en ruimte in harten van mensen. We zien dat maatregelen vragen en onduidelijkheid oproepen. Laat ons zoeken naar eensgezindheid om te doen wat gedaan moet worden om dit virus te stoppen.
Acclamatie  Kom jij, beloofde, doop ons met het vuur
dat hoog oplaaide in Jezus, in hem

God van eenvoud en vreugde we bidden voor onze gemeenschap. We zijn dankbaar voor manieren waarop we afgelopen maanden op afstand samen konden zijn. We denken aan de mensen die om van voor eden dan door vanavond niet bij ons kunnen zijn. Gemeenschap is meer dan onder een dak samenkomen. Dat we blijven zoeken naar nieuwe mogelijkheid om geloof met elkaar en met de wereld te delen.
Acclamatie  Kom jij, beloofde, doop ons met het vuur
dat hoog oplaaide in Jezus, in hem gekruisigd
gestorven begraven. Licht der harten, Vader van de armen,
geef nieuw begin.
God van leven voorbij de dood, we bidden voor alle slachtoffers van Corona die soms zonder hun naasten moesten sterven. Ook als gemeenschap moesten wij afscheid nemen van mensen die ons dierbaar waren. Hun namen zijn opgetekend in het boek van leven en sterven van de San Salvator. We noemen hier de namen van de mensen die ons de afgelopen maanden ontvallen zijn.
Zij blijven met ons verbonden en we troosten ons met de gedachte dat zij zich veilig en gedragen mogen weten door jouw grenzeloze liefde
Acclamatie Licht der harten, Vader van de armen, geef nieuw begin.

TAFELGEBED
God-met-ons Gij zijt licht, liefde, leven. Wij zeggen u dank
voor de aarde en al wat leeft, voor de schoonheid en de vreugde, voor de kwetsbaarheid en gebrokenheid, voor de liefde en verbondenheid en weten ons gedragen.
Wij zeggen dank voor uw zoon Jezus, Die ons leerde lief te hebben voorbij grenzen van ziekte en dood.
We dank u voor geestkracht die we in onszelf en om ons heen ervaren en die ons aanspoort en bemoedigd.
We willen de weg van Jezus volgen en gedenken zijn liefdesdaden.
Toen Jezus wist dat zijn einde nabij was, was hij samen met zijn vrienden en vriendinnen. Eenvoudig maar vol vreugde
nam hij brood hij dankt u, brak het deelde het met zijn vrienden en zei: ‘Neem en eet van dit brood, dit is mijn leven, ik geef het aan jullie.’  Na de maaltijd nam hij een beker, sprak een dankgebed, en zei tot zijn vrienden: ‘Drink hieruit en proef van mijn liefde, zodat mijn vreugde in jou zal zijn
en haar volheid bereikt. Heb elkaar lief, zoals ik jullie heb lief gehad.’
Zo heeft Hij zich aan ons gegeven, en weten wij ons gedragen door de Eeuwige. Zo dragen wij ook elkaar, met respect en mededogen, vanuit het besef wij geen gemeenschap zijn
waar mensen buitengesloten worden waar vastgehouden wordt aan oude wetten, waar geen plaats is voor andersdenkenden.  Laat ons met de hulp van Jouw Geest
een gemeenschap zijn  van mensen in beweging, vol ruimte en openheid voor elkaar.
Laat ons daartoe bidden met de woorden die Jezus ons geleerd heeft ONZE VADER

VREDESWENS
Leg je hand op hart, kijk rond, zie elkaar in nieuw licht en wens elkaar vrede.

VREDESLIED  Wij zullen kennen zoals wij gekend zijn

KOM NAAR VOREN OM BROOD EN WIJN TE HALEN

LIED Geen taal die Hem vertaalt,

WE ETEN EN DRINKEN MET ELKAAR | STILTE

GEBED
God van licht en leven, we deelden anders dan anders
maar de daad van delen in uw geest blijft.
Laat dit brood en deze wijn ons tot kracht en zegen zijn.

MEDEDELINGEN
Volgende week maken we weer een viering op YouTube. U ontvangt daarvan via de mail een link.Op zaterdag 5 september komen we om 19.00 uur hier in deze ruimte weer samen. U ontvangt uiterlijk woensdag 2 september een uitnodiging via kerktijd waar u ja of nee op kunt zeggen. Houd die week dus uw mail in de gaten.Tips en verbeterpunten naar aanleiding van deze viering zijn welkom, mail uw bericht naar  info@sansalvatorgemeenschap.nl .

SLOTGEDACHTE
Een gedicht van Margriet van Bebber uit de coronabundel van het tijdschrift Dichter.

Feesten en herdenkingen.

2020
De dag van handen wassen
De week van afstand houden
De maand van online leren
het jaar van het virus

2021
De dag van handen schudden
de week van de omhelzing
De maand van de schoolfeesten
Het jaar van de vieringen

ZEGENWENS
Vanuit deze hoopvolle gedachte willen we de Eeuwige vragen  ons te sterken in de weg die we gaan. Zegen ons als mensen die geloven, die banden kunnen smeden, die grenzen overschrijden, die mildheid kunnen brengen, die troosten en nabij zijn, die vreugde kunnen geven,
die broeder en zuster durven zijn. Eeuwige zegen ons
als mensen die in vertrouwen, de toekomst tegemoet gaan. Amen.

SLOTLIED De steppe zal bloeien.