Viering van 23 – 24 juni 2012 – Dat belooft wat

Thema: Dat belooft wat!
San Salvatorgemeenschap 23 en 24 juni 2012
Voorganger: Erick Mickers
Met medewerking van: Melodiek
Openingslied: Dit is een huis
 
We ontsteken een lichtje voor San Snackers, oudste zus van Jack, die op 16 juni is overleden

Welkom:
Welkom allemaal, zoekers en zieners, welkom in dit huis van vrede en gastvrijheid, van lieve aandacht voor elkaar en voor onszelf, in verbondenheid met de Enige, die we noemen:
de Vader, de Zoon en heilige Geest. Amen.
Dat belooft wat! Is het thema van deze viering. Niet dat u spectaculaire capriolen van mij, of van wie dan ook, kunt verwachten. Nee, het thema heeft natuurlijk te maken met de lezingen van vandaag. Vandaag, op de avond van St. Jan / op st. Jansdag gaat het over de geboorte en de naamgeving van Johannes, u weet wel, het zoontje van Elisabeth en Zacharias, die later mensen zou dopen met water.
Ging het vorige week in het evangelie over het geduldig wachten, wanneer er gezaaid was, vandaag gaat het over verwachten, verlangend uitzien, erop rekenen dat er grootste dingen staan te gebeuren.
Verwachten doen we allemaal. Bewust of onbewust hebben we verwachtingen. Verwachtingen van anderen, van onszelf, van het leven en daarmee ook van God.
Het zijn de verwachtingen die ons mensen motiveert om volop in het leven te gaan staan. Het zijn ook de teleurstellingen, die ons zoveel verdriet doen. Laten we die verwachtingen en teleurstellingen meenemen in ons gebed. Maken we het stil om ons heen en in ons zelf, zodat niet alleen onze wóorden mogen klinken, maar ook Gods’ stem in ons.

Openingsgebed met: Gij hart, Gij bron van leven

Jij Enige, nabije Ander, zie ons aan, wie wij zijn, hoe we leven,
vol verwachtingen, naar onszelf, naar elkaar en naar Jou.

• Gij hart, Gij bron van leven

Laat jouw Zien ons kijken worden, laat jouw Verlangen, onze liefde zijn,
opdat wij in mildheid kunnen omgaan met ons verdriet om het leven
dat anders gaat dan gehoopt of verwacht.

• Gij vuur dat voor ons uittrekt

Sterk ons vertrouwen in Jou, in elkaar en in onszelf,
tot vreugde en vrede van iedereen.

• Gij woord dat voor ons mens wordt

Inleiding op de lezingen
We gaan luisteren naar 2 lezingen uit de Bijbel. De eerste is uit de profeet Jesaja. Daarin wordt gezegd wat iemand doet die namens God spreekt. De tweede lezing is het evangelie volgens Lucas en gaat over de naamgeving van Johannes. Jesaja wordt door de evangelisten vaak aangehaald als een verwijzing, dat wat gebeurt is, is ons al voorspelt door Jesaja. Zo wordt ook in officiële leerstellingen het evangelie uitgelegd als de vervulling van Gods’ belofte. Al voordat de mens is geboren, in de moederschoot al, is Gods’ bedoeling ingegeven.
Met deze denkwijze wordt het verhaal verteld van Johannes. Johannes als de vervulde belofte.
Zijn komst en naamgeving, dat belooft nog wat in de toekomst.

1e lezing: uit de profeet Jesaja 49,1-6
Eilanden, hoor mij aan, verre volken, luister aandachtig.
Al in de schoot van mijn moeder heeft de HEER mij geroepen, nog voor ze mij baarde noemde hij mijn naam. Mijn tong maakte hij scherp als een zwaard, hij hield me verborgen in de schaduw van zijn hand; hij maakte me tot een puntige pijl, hij stak me weg in zijn pijlkoker.
Hij heeft me gezegd: ‘Mijn dienaar ben jij. In jou, Israël, toon ik mijn luister.’
Maar ik zei: ‘Tevergeefs heb ik me afgemat, ik heb al mijn krachten verbruikt, het was voor niets, het heeft geen zin gehad. Maar de HEER zal me recht doen, mijn God zal me belonen.’
Toen sprak de HEER, die mij al in de moederschoot gevormd heeft tot zijn dienaar om Jakob naar hem terug te brengen, om Israël rond hem te verzamelen – dat ik aanzien zou genieten bij de HEER en dat mijn God mijn sterkte zou zijn.
Hij zei: ‘Dat je mijn dienaar bent om de stammen van Jakob op te richten en de overlevenden van Israël terug te brengen, dat is nog maar het begin. Ik zal je maken tot een licht voor alle volken, opdat de redding die ik brengen zal tot aan de einden der aarde reikt.’

Lied: Kwam van Godswege

2e Lezing: Evangelie volgens Lucas
Toen de dag van haar bevalling was aangebroken, bracht Elisabeth een zoon ter wereld. Haar buren en verwanten hoorden hoe barmhartig de Heer voor haar was geweest, en ze verheugden zich samen met haar. Op de achtste dag kwamen ze het kind besnijden, en ze wilden het Zacharias noemen, naar zijn vader. Maar zijn moeder zei: ‘Nee, Johannes zal hij heten!’ Ze zeiden tegen haar: ‘Er is niemand in je familie die zo heet.’ Ze wenkten zijn vader, en vroegen hoe hij hem wilde noemen. Hij vroeg om een schrijftablet en schreef erop: ‘Johannes is zijn naam.’ Iedereen was verbaasd. En meteen werd de verlamming van zijn mond en zijn tong ongedaan gemaakt, en hij begon te spreken en loofde God. Alle omwonenden waren diep onder de indruk, en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken. Ieder die het hoorde bleef erover nadenken, en vroeg zich af: Hoe zal het verdergaan met dit kind? Want de machtige hand van de Heer beschermde hem.
Het kind groeide op en werd gesterkt door de Geest. Johannes leefde in de woestijn tot de dag aanbrak waarop hij zich kenbaar maakte aan het volk van Israël.

Acclamatie: Wat eeuwen her begonnen is

Overweging
De geschiedenis herhaalt zich. Zoals ook Sara en Abraham op oude leeftijd een zoon kregen, zo kregen ook Elisabeth en Zacharias een zoon. Zoals Abraham twijfelde over de komst van zijn zoon, zo ook twijfelde Zacharias. Zo wordt door de schrijver een mooi verband gelegd tussen het verhaal van Johannes, als voorbode op Jezus, en het verhaal van Abraham, Isaac en Jacob. Het zet een toon, dat het verhaal van God met de mens, dat eens opnieuw begon met Abraham, nu weer door gaat en opnieuw zijn aanvang heeft bij de zoon van Elisabeth en Zacharias.
De jongen kreeg een naam die al voorzegd was door een engel. Johannes moest hij heten. Het kind moest niet zomaar een naam hebben, zoals gebruikelijk naar iemand in de familie. Dit zou een jongen worden, een man van betekenis, een man die zou spreken namens God. De schrijver Lucas schetst zo een beeld van verwachtingen. Die Johannes, dat belooft nog wat. Die God, dat belooft veel, die zal hem wel beschermen.
Hij schrijft het bewust zo, ook al wist hij hoe het zou aflopen met Johannes. Een man uit de woestijn, met een kameelharen jas, die niet te stuiten was om over God te spreken, die mensen opriep zich te bekeren en te dopen. Hij moest het met de dood bekopen. Was dat wat zijn ouders hadden verwacht? Wat anderen dachten dat hij zou brengen? Is dat de manier waarop God mensen beschermt?

Wat wij als mens verwachten, zo gaat het lang niet altijd. Wat wij God toeschrijven, dat zijn bedoeling met ons al is bepaald voordat wij geboren worden, dat hij ons zal beschermen, is maar de vraag of dat ook zo is. Komen onze verwachtingen overeen met de werkelijkheid?
Hoe vaak gebeurt het ons niet, dat het leven heel anders loopt dan dat wij gehoopt of verwacht hadden.
Als je slaagt voor je examen, dan ga je er vanuit dat de hele wereld voor je open ligt. En dan is er geen werk te vinden.
Als je trouwt dan ga je er vanuit dat je samen oud wordt en het liefst nog samen wilt sterven. Hoe vaak loopt het anders, dat je je partner veel eerder verliest, door de dood of doordat de relatie geen stand houdt.
Als je kind geboren wordt dan gun je dat het kind alle geluk van de wereld toe, dan verwacht je dat jij als ouder de toekomst voor jouw kind in de hand hebt. Aan jou zal het niet liggen. En toch, veel gebeurt er waar je als ouder geen grip op hebt en jouw opvoeding valt niet altijd in goede aarde. Hoeveel gezinnen zijn er ontwricht, uit onmacht, onkunde of onbegrip.

Bewust en onbewust hebben mensen verwachtingen, van de ander, van zichzelf, van het leven en daarmee verbonden van God. Zoveel verwachtingen, zoveel teleurstellingen. Soms zijn de verwachtingen veel te hoog en moet je ze bijstellen. Dan weer zijn de verwachtingen heel normaal, maar niet te realiseren. Het leven is een leven met verwachtingen, dat geeft ons een reden om het leven aan te gaan. Ook al worden die menselijke verwachtingen niet waargemaakt, dan nog is het leven van betekenis. Ook al is dat niet direct duidelijk wanneer het leven een andere kant opgaat dan jij had gehoopt of verwacht.
Kijk maar naar Johannes, zegt Lucas, dankzij hem is de aarde bewerkt, zodat een ander zaaien kan. Zonder zijn aanwezigheid had Jezus niet kunnen zaaien. Dat is wat hij ziet wanneer hij achteraf terugkijkt.
Al lijkt het voor ons mensen nutteloos of zinloos hoe iemand geleefd heeft of gestorven is, niemand verliest zijn betekenis in het leven. ‘Hij-die-is’ beschermt ‘jij-die-bent’, lijkt Lucas ons te willen zeggen.
Niet wat je verwacht of wat anderen van jou verwachten, bepaalt de betekenis van je leven. Moeten voldoen aan de verwachtingen van je ouders, je school, je werk, onze samenleving, de kerkelijke leer of wat jij jezelf opgelegd hebt, vervreemdt je veeleer van ‘wie-jij-bent’. Daar waar jij kunt zijn ‘wie-jij-bent’, daar ben je van betekenis, hoe dan ook.
Het is de paradox van het leven. Verwachtingen geven je zin in het leven, maar zijn niet de zin van het leven.
Leven met verwachtingen is wat anders dan je leven laten leiden door verwachtingen.
Leven met verwachtingen is leven in het nu, en luisteren naar het verlangen dat ten diepste in je schuilt.
Het is de grond bewerken, je hart open stellen voor het onverwachte, en wat gezaaid is, je diepste verlangen, laten groeien en tot bloei laten komen.
Zo zul je worden, licht voor alle volken. Wie wil geven wat hij heeft, die zal weten dat hij leeft.
Boven alle verwachtingen uit, zal jouw betekenis voor de ander dan aan het licht komen.

Het vraagt van ons om sommige verwachtingen los te laten of anders vast te houden.
Het vraagt van ons om beelden van God te herzien. Op die manier je leven geven, zul je tot leven komen. Op die manier doen we recht aan anderen, aan God en aan onszelf. Het leven met verwachtingen vraagt aan ons, ondanks al die teleurstellingen in het leven, te blijven vertrouwen op al ’t goede wat ons wordt aangereikt, niet straks, maar nu, daar waar je nu bent. Het vraagt van ons te blijven vertrouwen op die zachte hand van God, die zich over jou en mij ontfermt. ‘Hij-die-is’ beschermt ‘jij-die-bent’.

Geloofslied: Wie zijn leven niet wil geven
Instrumentaal intermezzo

Voorbeden met: Jij die onze gedachten raadt
Goede God, jij die er bent als bron van hoop,
wil er zijn voor de mensen die niets te verwachten hebben,
omdat armoede hen beheerst, omdat ziekte hen ontmoedigt,
wil er zijn met uw licht, opdat er uitzicht is.

• Jij die onze gedachten raadt,
  ons bidden woordeloos verstaat –
  als Jij ons niet hoort,wie dan wel?

Wil er zijn voor de mensen die ontevreden zijn, omdat de rijkdom hen beheerst,
omdat onvolmaaktheid hen ontmoedigt, wil er zijn met uw licht opdat er vreugde is.

• Jij die onze gedachten raadt,

Wil er zijn voor ieder van ons, bij voorspoed en bij tegenslag,
wil er zijn met uw licht opdat wij waarderen
wat ons wordt aangereikt, elke dag opnieuw.

• Jij die onze gedachten raadt,

In stilte leggen wij voor Jou neer wat voor ieder van ons slechts in stilte stem kan krijgen

Wil er zijn voor hen die hun gebed hebben geschreven in dit boek,
voor hen voor wie ons speciaal gebed is gevraagd:
voor diegene die ernstig ziek zijn, met name noemen wij Wies Stael-Merks
die deze week het trieste bericht kreeg dat zij ongeneeslijk ziek is.

Voor hen die ons zijn ontvallen:

• San Snackers, oudste zus van Jack, die op 16 juni is overleden
• Corrie Papavoine

Wil er zijn met uw licht opdat er vrede is

Tafelgebed
Jij die God bent, een zachte kracht alom aanwezig,
wij danken U voor de wereld waarop wij wonen,
deze aarde met alles wat er leeft en groeit.Jij die God bent, vader en moeder tegelijk
die ons wil ontvangen om wie wij zijn, die ons roept, groot en klein,
om goed te zijn, om brood te delen die ons oproept te blijven werken aan de vrede
die ons vraagt om trouw te zijn aan de goddelijke liefde in ons.
Wij danken Jou voor Jezus, Jouw zoon die mooie mens uit Nazareth,
die lang geleden heeft gezegd: Maak je geen zorgen, elke dag heeft genoeg aan zichzelf.

En wat hij altijd deed, deed hij ook de laatste avond
Hij ging met zijn vrienden aan tafel.
Hij nam het brood, brak het, deelde het uit en zei:
Weet jij hoe je gelukkig kunt leven?
Als je het brood van iedere dag niet alléén eet maar breekt en deelt met elkaar.
Zo heb ik het ook gedaan toen ik bij jullie was.

Daarna nam hij de beker en zei: Drink uit deze beker als ik er niet meer ben,
Vertel elkaar wat echt belangrijk is: deel vreugde en verdriet
en als het aan jullie ligt wees bevriend met iedereen.
Daags daarna is Jezus gestorven, maar niet voorgoed
Hij leeft nog temidden van ons en gaat met ons mee naar een betere wereld.
Hij zegt: vier samen dat je bij elkaar hoort dat je niet alleen op de wereld bent.
Weet dat je elkaar kunt inspireren om te worden wie je echt wilt zijn
Kijk maar goed: overal in de wereld waar mensen elkaar ontvangen en ontmoeten,
samen het leven delen, daar gebeurt het.
In zijn Geest zijn wij onderweg, met zijn woorden willen wij bidden,
woorden van vrede, woorden van toekomst.

Onze Vader za. Gebed – zo. Onze Vader verborgen

Vredeslied: Moge het delen van dit brood
Lied: za: Eet en drinkt van brood en wijn – zo: Waarom, wanneer

Slotgedachte: ‘Verwachten’ van Erik Stijnen
Verwachten: een typisch menselijke bezigheid.
Leven zonder verwachting is een doodlopende weg.
Het is leven met open ogen en oren en zich niet laten verdoven,
zelfs als horen en zien vergaat.
Het is elke dag geloven: dit is de eerste dag van de rest van mijn leven.

Zegenwens
Mag ‘hij-die-is’ jou beschermen om te kunnen zijn ‘jij-die bent’
vol van vuur, vrede en vreugde,mogen we elkaar zo zegenen,
in Godsnaam, de Vader, de Zoon en heilige Geest.
Amen

Slotlied: De boom is de aarde dankbaar